Dat doet mijn kind niet.

Het is onvoorstelbaar (en tegelijkertijd ook weer niet), dat ouders zo’n rotsvast vertrouwen in hun kinderen hebben. Heeft een kind iets gedaan wat niet door de beugel kan, dan moet het daar op aangesproken worden. Welke manier je daar ook voor kiest. Met het ontkennen van iets wat jouw kind een andere heeft aangedaan komt je kind niet verder en jij ook niet. Ik vind dat je met een kind om tafel moet als hij of zij een ander moedwillig geestelijk of lichamelijk pijn heeft gedaan. Maar wanneer weet je nu zeker of je kind dat inderdaad heeft gedaan, als je kind het blijft ontkennen. Diverse ouders kiezen onmiddellijk de kant van hun kind. Ik heb kinderen aan tafel gehad die met droge ogen ontkenden dat zij betrokken waren. Dat is een lastige situatie. Vele andere kinderen hadden het zien gebeuren.
Wat nog wel eens helpt bij een dergelijk gesprek is het kind niet aan kijken, want er ontstaat een machtsstrijd. Samen iets doen in de keuken, of een ritje in de auto en dan vragen hoe het zit. Op een of andere manier gaat dat beter.