Vooroordelen.

Plaatsvervangende schaamte. Dat heb ik steeds meer. Niet omdat anderen zo gemakkelijk vooroordelen hebben, nee het zit in onze cultuur…Ook al bij kinderen.

 Op allerlei gebied. Het wordt ook steeds meer gewoon om vooroordelen uit te spreken.

Nadat ik dit stukje heb geschreven wilde ik nog even Het Dagblad van het Noorden lezen. En waarachtig daar staat een artikel  in dat gaat over vooroordelen. Echt ook de hele erge. Naeeda Aurangezeb heeft hierover een boek geschreven “365 dagen Nederlander” 

Ik herken er veel van.

Binnen 3 seconden na een ontmoeting hebben mensen al allerlei dingen over jou vastgesteld, van je status en intelligentie tot hoe avontuurlijk je bent.

“Mensen vormen zich een oordeel over anderen. Op basis van kennis en ervaring kun je positief of negatief over iemand oordelen. Vooroordelen zijn in de meest letterlijke zin van het woord voorbarige oordelen over anderen. Het zijn geen afgewogen beoordelingen, maar – het woord zegt het al – ongegronde meningen vóóraf”. Maak ik mij daar ook schuldig aan ? Ja zeker, het kan toch niet anders? Ik heb het niet vaak, maar soms kom ik mensen tegen waarbij ik aversie voel zonder ook maar een enkele reden. Dat gaat niet zomaar over.

Hebben we vooroordelen over kinderen? Ja zeker. In ieder geval over andermans kinderen. Heb je daar als leerkracht ook last van? Ik hoop en denk van niet. Dat moet toch niet kunnen?

Hebben kinderen vooroordelen?

Kinderen zien al verschillen tussen mensen op basis van huidskleur van zodra ze ongeveer 3 maanden oud zijn. Jonge kleuters gaan langzamerhand huidskleuren ook associëren met ‘beter’ of ‘slechter’. Op basis van huidskleur worden zo zelfs in de kleuterklas vaak vrienden gekozen en klasgenoten uitgesloten van activiteiten (Boudry & Vandenbroeck, 2006;  Winkler, 2009